Duracellkonijn
Laurens: ‘Mijn ziekte heeft me geleerd dat ik me gelukkig mag prijzen met wat ik allemaal kan doen: studeren, voetballen, met vrienden afspreken, lopen, zingen … Sindsdien wil ik alles meepikken wat ik kan meepikken. Ik wil niet kiezen tussen het ene of het andere, ik wil alles doen waar ik zin in heb en waar ik van geniet.’
Matthias: ‘Niet voor niets heeft Laurens nu als bijnaam Duracellkonijn. Hij leeft meer dan 200 procent en weet soms precies niet dat een dag maar 24 uur telt (lacht). Hij blijft maar gaan en lijkt onvermoeibaar. Na wat hij heeft meegemaakt, begrijp ik dat wel. En ja, hij loopt nog altijd zingend rond als we thuis bij onze ouders zijn. Soms heb ik zin om te roepen “Zet die radio eens af”, maar dat doe ik niet, want ik ben veel te blij dat Laurens’ gezang door het huis galmt. We weten nu dat dat een goed teken is. Dat de plaat soms lang blijft hangen, nemen we er met alle plezier bij (lacht).”
Genieten
Laurens: ‘Zingen hoort voor mij bij het leven. Dat is altijd zo geweest. Ik wilde al lang eens optreden, maar durfde niet. Wat zouden de mensen ervan denken? Na mijn ziekte schoof ik al mijn reserves aan de kant. Op het einde van het vijfde middelbaar schreef ik me in voor een vrij podium van onze school. Ik vroeg aan Matthias om mee te doen. Hij aarzelde tot vlak voor het optreden, maar ging uiteindelijk mee met mij het podium op.’